Hebben wij contact? Als je me echt zou kennen dan zou je weten dat….

 

Mensen in mijn praktijk worstelen vaak met gevoelens van gebrek aan verbinding. Ze voelen zich eenzaam, zelfs binnen hun relatie of vriendschappen. Ze zitten met hun partner op de bank, maar voelen geen connectie. En ik ken het zelf ook wel. Dat ik op een feestje sta en met iemand over ‘koetjes en kalfjes’ praat, maar er is geen echt contact. In mijn praktijk gaat het dus vaak over het maken van verbinding met een ander. En dat daarvoor nodig is ‘jezelf echt laten zien’. Klinkt hartstikke leuk maar hoe doe je dat dan? Daarover gaat deze blog.

 

In mijn praktijk merk ik hoe moeilijk het vaak is voor mensen ‘om zichzelf te laten zien’. Oorzaak daarvan is dat we allemaal graag geaccepteerd worden. De een doet dat door altijd bezig te zijn met leuk en aardig gevonden worden en een ander moet van zichzelf perfect zijn en streeft voortdurend naar meer succes.

Iedereen heeft voor zichzelf een manier ontwikkeld om geaccepteerd te worden en zorgt er dus voor dat alles wat die acceptatie in de weg zou kunnen staan niet naar buiten komt. We zijn dus voortdurend bezig ons aan te aanpassen aan wat we denken dat ons de meeste acceptatie oplevert.

We creëren een soort veilige zone waarin we vooral ‘buitenkant’ laten zien. Wat heb je aan, wat voor werk doe je, welke auto rij je? Ben je mooi, ben je sociaal, vinden mensen je aardig. Schop je niet tegen iemands schenen, zorg je ervoor dat je een ander niet kwetst?. Allemaal manieren om onszelf te beschermen.

De ijsberg

 

Wat we werkelijk voelen en denken houden we vaak voor onszelf. Een ijsberg illustreert dit principe. 10% van de ijsberg ligt boven water en is zichtbaar voor onze omgeving. Daarin zit dus hoe we eruit zien, wat we over onszelf vertellen, wat we doen. Maar 90% van de ijsberg ligt onder water en is dus niet te zien als we dat niet bewust delen met anderen. Hierin liggen onze emoties, gedachten, angsten, overtuigingen, waarden, dromen, talenten etc. Velen van ons hebben geleerd dat die delen laten zien zorgt voor afwijzing. Dus doen we dat liever niet.

Wil je meer weten over de werking van deze patronen? Ik heb hierover geschreven in mijn blog ‘liefde als medicijn’ en ook Jan Geurtz beschrijft in zijn boek ‘verslaafd aan liefde’ hoe wij een pantser creëren door onze opvoeding en omgeving.

 

Maar goed, deze ijsberg zorgt er dus voor dat we van buitenkantje naar buitenkantje (imago) communiceren. En dan missen we verbinding en voelen we ons alleen, terwijl er zoveel mensen op de planeet rondlopen!

Over de streep

 

Om dit te doorbreken gebruik ik regelmatig de tool: ‘Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat….’ Het nodigt uit om juist wél onze gevoelens, angsten en dromen te delen. Het zinnetje is de afgelopen jaren vrij bekend geworden door de afleveringen ‘over de streep’. Een Challenge Day workshop waar ik als vrijwilliger regelmatig bij aanwezig ben.

Ook leerlingen op middelbare scholen voelen zich vaak alleen. Tijdens Challenge Days blijkt dat steeds opnieuw, maar ook op de middelbare school waar ik zelf werk hoor ik dat regelmatig. Doel van deze workshop is om leerlingen bewuster te maken van dat we meer op elkaar lijken dan we denken. En om de kloof tussen de leerlingen te overbruggen en verbinding te creëren.

Tijdens een Challenge Day merken jongeren dat juist wel laten zien wie je echt bent, door je emoties te delen en je echte verhaal te vertellen, verbindend werkt. Ineens is die ander niet meer zo anders en is er veel meer genegenheid, respect en waardering voor elkaar. Wat, uiteraard, de sfeer op een middelbare school, zeer ten goede komt.

Over het algemeen zie ik dat het leerlingen veel beter lukt dan volwassenen. Volwassenen hebben natuurlijk ook veel meer jaren aan hun zorgvuldig opgebouwde beschermingsmechanismen kunnen werken. Dan blijkt dit ‘open’ delen een hele klus.

 

BIG talk

 

Onlangs kwam ik op youtube een TED filmpje tegen dat ik erg mooi vond, omdat het laat zien dat je ook op en andere manier een gesprek aan kan gaan met écht contact. Een studente vertelt hoe vreselijk alleen zij zich voelde in haar eerste studiejaren. Terwijl ze toch met zoveel andere studenten was, voelde ze geen verbinding. Ze dacht dat alle anderen dat wel hadden en dat zij in haar eentje buiten de boot viel.

Toen ze er een ‘onderzoekje’ van maakte, bleken veel meer studenten zich alleen te voelen. Zij dacht, net als veel mensen die ik spreek, dat praten in verbinding heel ingewikkeld is en niet zomaar kan als je iemand niet kent. Ze besloot te bekijken hoe het mogelijk is om de ‘small talk’ te skippen en direct naar ‘big talk’ te gaan. En het lukte.

 

Bekijk hieronder het ontroerende filmpje over haar zoektocht naar verbinding.

 

Wil je zelf het verschil ervaren tussen small talk en big talk?

Vraag dan op een volgend feestje eens niet naar wat voor werk iemand doet, maar stel de volgende twee vragen:

 

  • Wat wil je doen voordat je dood gaat?
  • Wat zou je vandaag doen als je wist dat je morgen dood bent?

 

Tools

Geïnspireerd geraakt?

In mijn volgende blogs zal ik aandacht besteden aan praktische tools die helpen bij het creëren van ‘echte verbinding’.